Sejneńszczyzna » Turówka wonna (Hierochloe odorata) , potocznie mówi się na nią żubrówka, a gdy zaczyna kwitnąć, w puszczy unosi się niezwykły aromat świeżego siana i miodu połączony ze świeżością zielonego lasu.

Żubrówka to jej potoczna nazwa ludowa, pod którym kryje się gatunek trawy o nazwie właściwej turówka wonna. Występuje ona w północno - wschodniej Polsce, na obszarze „Natura 2000”. Jest to drobna roślina o wysokości od 40 do 60 cm, wyróżnia się charakterystycznym, mocnym (silnym zwłaszcza po zasuszeniu rośliny) aromatem kumaryny - substancji o aromacie świeżego siana i miodu. Kumaryna pozostawia na źdźbłach rodzaj białej mączki.

Roślina ta rośnie wyłącznie dziko, w naturalnych warunkach. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu, ale znosi także lekki półcień. Dobrze przystosowana do zróżnicowanych warunków glebowych, ponieważ w naturze rośnie zarówno na mokradłach i wilgotnych łąkach, jak i w lasach, a nawet w murawach kserotermicznych. Kwitnie wiosną, po kwitnieniu część nadziemna zasycha. Dzięki podziemnym rozłogom rozrasta się na boki tworząc łany.

Niegdyś była wykorzystywana w medycynie ludowej, w której używano ją jako środek łagodzący m.in. dolegliwości układu pokarmowego. Ze względu na wysoką zawartość kumaryny - substancji o przyjemnym, słodkawym zapachu odpowiedzialnym m.in. za zapach siana - turówka wonna bywa stosowana w przemyśle perfumeryjnym oraz alkoholowym. Źdźbło tej właśnie trawy można znaleźć w butelce wódki "Żubrówka".

Głównym zagrożeniem dla gatunku jest zbiór roślin do celów leczniczych, a także osuszanie wilgotnych łąk. Roślina objęta w Polsce częściową ochroną gatunkową z uwagi na to, że należy do gatunków narażonych na wyginięcie. Turówka wonna to trawa wędrowniczka, jak jej coś nie pasuje, to ginie, przepada. Nie ma stałych miejsc, w których na pewno się ją znajdzie.